Overgave: een idee voor overweldigde mama’s

Soms, als ik het gevoel heb dat er ook veel dingen van me worden verwacht, raakt mijn buik in knopen. Ik wil in staat zijn om alles van mijn lijst te overschrijden, iedereen gelukkig te maken en wat downtime te hebben. Ik heb moeite om te begrijpen waar ik moet beginnen wanneer de dag lijkt als een belangrijke wirwar van logistiek en obstakels, evenals dan dan het bestaan ​​van mijn eigen kinderen, omdat elke taak veel moeilijker is als ze op sleeptouw zijn.

Een paar jaar geleden heb ik iets bekeken geschreven door Life Instructor Andrea Scher dat me trof. Het ging over het idee van overgave. Ze schreef: “De regen is gewoon de regen”, wat aangeeft dat wanneer je uit het raam kijkt en de regen ziet, evenals angst, teleurstelling, en denkt: “Welnu nu kan ik niet x , y of z, ‘om te vragen of het mogelijk is om de regen te herformuleren.

Het is gewoon water.

De gevolgen van het ervaren van de regen wordt nat.

Ik kan daarmee online. Ik kan nat worden.

Overgave aan de regen duidt op het accepteren van zijn aanwezigheid. Misschien een handdoek in je tas gooien, om ervoor te zorgen dat als je echt last hebt van het water, je er een paar kunt vegen.

Ik ben geen normaal neurotisch persoon, maar ik lijd wel angst voor specifieke kwesties: namelijk slaap en tijd.

Ik word opgewerkt over het verliezen van slaap, bezorgd over een toekomstige uitputting die ‘s ochtends kan wachten vanwege de slaap die nu wordt gestoord, nu door slapeloosheid, of een van mijn jongeren die me wakker maken. Kan ik me overgeven aan deze fase van het leven die omvat dat ‘s nachts nodig is? Kan ik aannemen dat het goed met me komt, dat ik de volgende ochtend wordt afgeleid door service of gelach of koffie, en dat de vermoeidheid me niet zal doden?

Wanneer een kind ‘s nachts naar mijn bed gaat en iets nodig heeft, is mijn onmiddellijke reactie om me zorgen te maken dat het kind en ik allebei zullen ervaren omdat ik de volgende dag slaap heb verloren.

Ik heb een beetje mantra die ik aan mezelf verklaar-als dit gebeurt: “” Het is oké, we zijn thuis, “, wat me helpt de overlast te herformuleren en mijn weerstand te relaxen. In plaats van de versleten te haten voordat het zelfs is aangekomen, kan ik het accepteren. Ik kan zien dat het klein is, dat het zal passeren.

Ik hou er ook niet van om te laat te zijn. Ik ben veel klokgerichter dan ik zou willen zijn, en kan zien dat ik dat aan mijn kinderen heb doorgegeven. Julian komt gewoonlijk thuis van een verjaardagsviering of logeerpartij en meldt hoe laat ze aten als het anders was dan hij verwachtte. “We hebben pas op 7.30 uur gegeten!” Hij zal uitroepen. Tot zover om te kiezen voor de stroom.

Ik gebruikte om extreem angstig te worden toen de avondroutine niet in kaart was gebracht naar de precieze bedtijd waarvoor ik richtte. Nu is mijn kleine techniek om bewust een specifiek aantal minuten op te geven. Als ik kan zien dat we niet op weg zijn naar een bedtijd van 20.00 uur, omdat tanden om 7:57 worden schoongemaakt, zal ik mezelf gewoon een bundel van 15 minuten schenken. In plaats van op elke minuut te harden die na 8 voorbijgaat, zich ertegen verzet en het haalt, reset ik het doel, en herinner ik mezelf eraan dat het, net als regenwater, slechts 15 minuten is.

Ik begrijp niet waarom de zinspeling en de keten historisch zijn gebruikt om de ervaring van het hebben van een andere helft aan een man uit te leggen. Het lijkt veel analooger aan kinderen die je moet wagen van boodschap naar boodschap, die hun voeten slepen en snacks aanvragen, vereistencontainers voor bugs die ze hebben ontdekt en willen huis brengen als onderdeel van je familie, vertraagt ​​je ooit.

Ik moet mijn overgavetool op een hectische dag gebruiken, wanneer ik moeite heb om mijn jongeren als leuke metgezellen te zien. Ik kan dit doen; Het is gewoon langzamer. Het is slechts 15 minuten extra.

Verwant:
“Begrijp je wat hier uitstekend aan is?”
Andrea Scher’s publicatie over de regen
Voor nieuwe moeders, precies hoe je kunt aanbieden met pasgeboren huilen